1989 - 2011 Afscheid van een passie…
Begin juli, de eerste grote kermisvergadering van 2011 zit er inmiddels op en dus is het vizier weer gericht op het mooiste volksfeest in de voormalig mooiste gemeente van Nederland. Voor mij wordt het een vreemde kermis, alhoewel die van 2012 helemaal niet meer te vergelijken zal zijn met de 23 edities ervoor…. Bieleman Henk stopt met zijn passie! Tijd voor - weer - een nieuw gezicht in één van de oudste teams van de regio; het Hummelse Bielemansteam. Hoe vaak ben ik door de schutters de laatste jaren al niet toegezongen met “Henkie bedankt…!” Dan moet het nu, na ruim 250 omgehakte boompjes, maar eens gebeuren!
Ik maak graag gebruik van de gelegenheid om met een persoonlijke tint terug te gaan in de tijd. 1989, het jaar waarin ik door oversten Bernard Rexwinkel, Gerrit Overbeek en Ep(se) Schierboom gevraagd werd om samen met Wim Smit het hiepken (de bijl) over te nemen van Bennie Jolink en Henk Wolters. Wat een eer… en wat een uitdaging! Maar 1989 had veel meer. Het was ook het jaar dat ik Stella leerde kennen en ik ben blij dat zij sindsdien niet meer weg te denken is uit de Hummelse gemeenschap. Maar 1989 was ook waarin mijn vader in november overleed na een ziekbed van nog geen half jaar. En in datzelfde jaar had mijn vader, kort nadat bekend werd dat hij kanker had, de schoenenzaak op slot gedaan, hetgeen het einde van een schoenentijdperk Greven van bijna 100 jaar betekende. Pa mocht echter tijdens zijn laatste kermis gelukkig nog mee maken dat ik toen, nota bene voor het eerst als bieleman, de vogel eraf knalde. Nee… niet geloot, gewoon mèt een bonk lood het laatste brok van het dier van de - toen nog - paal knallen. De prijs, een CD-speler, die bestaat niet meer, maar van het gevoel om, ook juist in dat jaar, het gejuich van de mensen te horen op het moment dat het brok hout door de lucht vloog, geeft me nog steeds kippenvel. Pa zei weinig, de glimlach door zijn pijn heen sprak voor mij boekdelen… Juist deze dag.
In 1989 leerden Wim Smit en ik de fijne kneepjes van het vak van Bennie Migchelbrink en met de aanmoedigingen van de oversten lukte het naar behoren om de goede sfeer op de kermis een vervolg te geven. In 1990 knapte Bieleman Wim, nota bene als tweede Bieleman op rij, de vogel er af, iets wat in de geschiedenis van het Hummelse volksfeest nog niet was voorgekomen. Het lange wachten is nog steeds op een nieuwe Bielemanskoning…
Andries Eggink begon zijn chauffeurscarrière gelijk met mij in 1989. Ook hij neemt deze kermis afscheid (Dries… stille, maar betrouwbare kracht van de Bielemans… bedankt!). En Hans Overbeek is nog steeds de back-up, technische steun en toeverlaat en testrijder van de Bielemans. Hans lukte het vanaf het begin al om de nodige Bielemans-zweetdruppels te creëren, vanwege zijn overweldigende stuurmanskunsten in de Bielemansauto tijdens de testritten. Al die jaren heeft Hans steeds de Bielemansauto op de maandagavond voor de kermis tot op het bot getest, om te kijken of deze 'volksfeestproof' was, natuurlijk met de immer verlegen Bielemannen op het dak. Tranen hebben we gelachen om het moment dat we een paar kermissen geleden met de auto bij Nijman op de kop in de sloot belandden (het moment zelf was minder succesvol vanwege schaafwonden, een knicknek en een overste met een gekneusde rib). Of de proefrit dat de Bielemansauto vanwege het kolossale bouwwerk op de auto maandags vóór de kermis door de achteras zakte. In 'zak en as' was het gevoel dat een goede beschrijving geeft van de emotie die volgde. Maar met de juiste mensen aan het lasapparaat kwam het steeds weer goed.
In mijn beginjaren knapten we ook nog wel eens met de Bielemansauto over de bouwlanden naast de wegen, gewoon omdat de auto toen nog niet zo volgepropt was met ijzerwaar en de trekkracht daardoor voldoende was om vanuit het veld een sensationeel schouwspel te tonen aan de mensen in de optocht. Gerard en Greet Beek stelden in het begin van de carrière hun schuur ter beschikking als garage voor de Bielemansauto. Ook toen al waren de avonden dat er aan de Bielemansauto werd gesleuteld enorm gezellig. Halverwege de avond kwam Greet met een volle schaal gefrituurde lekkernijen eens even kijken hoe de heren, inclusief gastheer Gerard, hun best deden om de auto om te toveren tot een kleurrijke attractie. Maarten Wolvetang was inmiddels als nieuwe Bieleman binnen gehaald en bijkomend voordeel was dat Maarten het braad- en laswerk goed in de vingers had. Voordeel was dat de verbouwde auto's steeds 'betrouwbaarder' werden (in de tijd dat we bij Gerard en Greet knutselden maakte Floris Wolvetang al een prachtige video over het Hummelse Volksfeest).
Uiteindelijk (we moesten een jaar of twee wachten, want de school was nog niet naar behoren afgerond…) kwam Erik Dreteler het team versterken en samen met Maarten en Erik mocht ik de meeste jaren als Bieleman de boze geesten bezweren. Maarten heeft een paar jaar geleden de zaag aan de wilgen gehangen en André heeft vervolgens de ribbekassen van Erik en mij de laatste jaren veelvuldig op de proef gesteld tijdens de vaandelhuldes bij de notabelen. Wat zal ik dat missen (pffff!).
Vanuit de Tolstraat verhuisden we onze Bielemansgarage na enkele jaren van Hummelo Noord naar de Hummelse hei (Hummelo Zuid). De ranch van de familie Nijman werd het nieuwe onderkomen, waar we nu nog steeds dankbaar gebruik maken van de ruimte in de grote loods. Groots waren de momenten als bleek dat we met onze Bielemansauto, na wekenlang broa-jen en verven, onder de garagedeur van de loods door paste naar buiten toe, voor de eerste en eerder vermelde spannende proefrit. De auto heeft door de jaren heen, waar u wellicht kennis van genomen heeft, dan ook steeds grotere/grootsere vormen aangenomen…
Het Hummelse volksfeest heeft een rijke traditie, dat is geen nieuws. Die tradities staan al zo vast gebeiteld, dat de woensdagmorgen al jaar-en-dag dezelfde invulling heeft. De grootste strijd die op woensdagmorgen gestreden wordt is veelal de Bielemans tegen de Oversten: “Wi-j motten um 12 uur onder de vogel zun!” is het grote doel van de machtige drie. De Bielemans staan echter 'boven de wet' en passen zich -nog steeds- aan daar waar ze zin hebben. En die woensdagmorgen is, na de wekenlange voorbereidingen, een aangena-me uitlaatklep voor het trio, waardoor de gezelligheid dan ook echt geen tijd kent en de nodige boze ogen van oversten kant nog wal raakten (raken).
Door de jaren heen vernieuwden hoogstens de notabelen nog wel eens waarvoor het vaandel geslagen werd (bij Hummels oudste nieuwbouw de Veldhof heb ik door de jaren heen echter steeds hetzelfde bestuur getroffen. Alleen het houten struikgewas is dikker geworden; zodanig dat het risico aanzienlijk is dat er nog eens een Bielemans gespiesd gaat worden tijdens het boompje hakken). Het was me een eer om voor die vele notabelen, evenals natuurlijk voor de gehele Hummelse gemeenschap, als Bieleman het Hummelse oogstfeest te mogen vertegenwoordigen.
De familie Rexwinkel is - en zal dit wellicht nog lange tijd blijven - op de wedstrijddag het thuisadres èn zenuwcentrum van de Bielemans. De tweede woensdag in september begint voor de Bielemans al decennia lang tijdens het aankleden en het schmincken met het proosten met- en drinken van de befaamde kermis-borrel (in de grootte van een sherryglas). Een fenomeen dat de oud-Bielemannen al bleken te moeten ondergaan en wat niet meer weg te denken is in de Bielemanstraditie. Steeds een goed begin van een feestdag, die na de dinsdagavond regelmatig nogal wat moeite kost (voor wie niet…). Een borrel op de 'nuchtere maag'…. Pffffffffffff.
Bijna aan het einde van een stukje proza waar ik wat uurtjes overheen heb zitten turen, zeg ik: BEDANKT Stella, Nicky en Thom (en dezelfde familie); collega's Erik, André, Andries, Hans, Maarten, Wim; spelersvrouwen Ellen, Gerdien, Annet; Gerard en Greet; Herman, Rikie, Richard, Boris, Dennie; oversten Gerrit, Bernard, Epse, Bennie J, Bennie K, Raymond, Mark, Jan-Willem; Evert en Bennie (en Karl); familie Rexwinkel; Schutters en Ruiters; Hummelse muziek en verder alle direct- en indirect betrokkenen die voor mij het Bielemanschap tot een onvergetelijk fenomeen in mijn leven hebben gemaakt. Speciale dank uit ik aan Graaf van Rechteren Limpurg en dezelfde familie! Natuurlijk wens ik mijn opvolger al het plezier (en succes!) toe dat ik door de jaren heen heb mogen ervaren!
Het Hummelse volksfeest loopt bij de Grevens, net als bij menig (!) familie als een rode draad door het leven en ik ben er gruwelijk trots op dat ik al deze tijd deze 'buitengewoon' prachtige functie tijdens het Hummelse volksfeest heb mogen bekleden. Een feest dat voor mij immer een beladen feest zal zijn, maar wat voor mij zeer zeker het mooiste feest op aarde zal blijven! Ik hoop dat u het met mij mee blijft vieren. Goede kermis!
Henk Greven
P.S.: Stella, Nicky en Thom… op naar het oogstfeest 2012. Het eerste Hummelse oogstfeest in jullie leven dat ik niet 'met de jongens' op pad ben…
